بافت‌های لنفاوی در شکل ساده به دو دسته اولیه و ثانویه (یا مرکزی و محیطی) تقسیم می‌شوند. بافت‌های لنفاوی اولیه (مرکزی) محلی برای پروسه‌های نمو و بلوغ لکوسیت‌ها و لنفوسیت‌ها هستند مثل مغز استخوان. لنفوسیت‌های T ابتدا در مغز استخوان نمو می‌یابند و سپس بصورت پیش‎ساز به تیموس رفته مراحل بلوغ خود را در آنجا کامل می‌کنند. لذا تیموس و مغزاستخوان بافت‌های لنفاوی اولیه هستند. لنفوسیت بالغ از بافت‌های لنفاوی اولیه خارج شده، در بافت‌های لنفاوی محیطی (ثانویه) با آنتی‌ژن برخورد داشته باشد. طحال و گره‌های لنفی از بافت‌های لنفاوی ثانویه مهم هستند و محل مناسبی برای اینکه لنفوسیت‌های بالغ آنتی‌ژن‌هائی که در خون یا لنف حضور دارند یا به آنجا آورده شده‌اند را شناسائی کرده، فعال شوند و پاسخ‌های ایمنی وابسته به آنتی‌ژن را آغاز نمایند. مجموعه بافت‌های لنفاوی وابسته به مخاط نیز از بافت‌های ثانویه محسوب می‌شوند (از جمله پلاک‌های پی‌یر در روده‌ها، آپاندیس، لوزه‌ها و ندولهای لنفاوی). این بافت‌ها نیز محل مناسبی برای به دام انداختن و پاکسازی آنتی‌ژن‌ها هستند. تکثیر و تمایز لنفوسیت‌ها بعد از برخورد با آنتی‌ژن در بافت‌های لنفاوی ثانویه انجام می‌شود و نتیجه آن پاسخ‌های ایمنی هومورال و سلولی بر علیه آنتی‌ژن است.

سوالات:

• بافت‌ها یا اندامهای ایمنی اولیه و ثانویه را تعریف کنید؟   پاسخ
  
• محل اصلی بلوغ لنفوسیت‌های B و T کدام است؟   پاسخ
  
• کدام بافت‌های ثانویه مسئول پاکسازی (و پاسخ به آنتی‌ژن‌های) خون و لنف هستند؟    پاسخ
  
• چند نمونه از بافت‌های لنفاوی وابسته به مخاط را نام ببرید.    پاسخ

• قبلی