سلول‌های مهم در ایمنی

07 04

سلول‌های خونی طی فرآیند خونسازی (hematopoiesis) در مغز استخوان از سلول بنیادی ایجاد می‌شوند. سلول‌های بنیادی به دو نوع سلول اجدادی (progenitor) مهم تبدیل می‌شوند: سلول اجدادی مشترک میلوئید (common myeloid progenitor) و سلول اجدادی مشترک لنفوئید (common lymphoid progenitor).
مونوسیت‌ها (و ماکروفاژها و سلول‌های دندریتیک میلوئیدی)، گرانولوسیت‌ها (شامل نوتروفیل، ائوزینوفیل، بازوفیل و ماست‌سل)، گلبول‌های قرمز و سلول‌های ایجاد کننده پلاکت، چهار دسته سلولی هستند که از سلول اجدادی مشترک میلوئیدی به وجود می‌آیند. این سلول‌ها بیشتر در عملکردهای ایمنی ذاتی مشارکت دارند (البته ایمنی ذاتی و اختصاصی کاملا به هم مرتبط هستند). ماکروفاژها و نوتروفیل‌ها برای بلع و تخریب آنتی‌ژن‌ها تخصص یافته‌اند، ضمن اینکه ماکروفاژها می‌توانند آنتی‌ژن را به همراه ملکول‌های MHC به سلول‌های T عرضه کنند و عملکردهای دیگری هم داشته باشند. سلول‌های دندریتیک نیز می‌توانند در فرم نابالغ خود، آنتی‌ژن‌ها را گرفته همراه با بلوغ به محل دیگری ببرند و به سلول‌های T عرضه کنند و قوی‌ترین سلول عرضه کننده هستند.

از سلول اجدادی مشترک لنفوئیدی سه دسته اصلی سلول ایجاد می‌شود: لنفوسیت‌های B و لنفوسیت‌های T و سلول‌های کشنده طبیعی (natural killer) یا NK . همانطور که قبلا اشاره شد لنفوسیت‌های B و لنفوسیت‌های T دارای گیرنده آنتی‌ژنی (بازآرائی شده) هستند که در هر سلول اختصاصی یک آنتی‌ژن است و در پاسخ‌های ایمنی اختصاصی شرکت دارند. گیرنده لنفوسیت‌های B همان آنتی‌بادی غشائی آنها است (یا ایمونوگلوبولین)، گیرنده لنفوسیت‌های T نیز TCR نامیده می‌شود(T cell Receptor). سلول‌های NK گیرنده اختصاصی منفرد برای هر آنتی‌ژن تولید نمی‌کنند و لذا با اینکه از رده لنفوئیدی هستند، جزء سلول‌های ایمنی ذاتی محسوب می‌شوند. سلول‌های بسیار دیگری هستند که در سیستم ایمنی مهم می‌باشند و در جای دیگر معرفی خواهند شد.